Alarm ötmeden bir uyandım, bir kere alarmda, son olarak da alarmdan biraz sonra.
Tıraş makinemin üretim çarkları döndü önce. Birkaç gün önce kesilebilir hale getirdiğim sakallarımı kestim. Medeni dünyada istenmeyen tüyler var. Bir önceki çağın istenmeyen berberlerinin aksine.
Bulmuşken tıraş olmamış halimi aramasınlar bir de.
Ne giysem diye önce bir gardroba baktım. Sonra bir de camdan dışarı. Pek emin olamadım. Kışlık bir gömlek, baharlık bir pantolon, yazlık bir ayakkabı giydim. Fındık ve bira almaya değil de çalışmaya giderken neleri kontrol ediyorduk ki diye check list şeklindeki paspaslari getirdim gözümün önüne.
Cüzdan, anahtar ve telefonu yanımıza almadan çıkmıyorduk ıssız adadan, hatırladım.
Asansörle değil de merdivenden indim, takdir ettim kendimi.
Ve beynime karışan ilk oksijenle ilk inovatif fikrim geldi: her gelene sevinip her gidene üzülen paspasların yüzü maskeli olanı!
Takmayı unuttuğum maskemi almak için geri dönerken henüz deneme süresindeki takdirime bir şans daha verip, merdivenden geri çıktım eve. Açtım maske kutumu. Senem'den aldığım maskeyi özel günlerde kullanırım diye takmadım yine. Burnu telsiz olanlar da ilk gün için özensiz kaçardı. Burnu telli olup, kendisi bez olan ama lastiği kulağa değil de enseye geçen smart causal bir tane takıp, çıktım.
Artık hazırdım kaç gün süreceği henüz açıklanmayan sokağa çıkma zorunluluğu günlerine.
Bir iki toplantıya katıldım, akşam trafiğinde yol üstündeki barlara, meyhanelere baktım. Erol Taş'ın kocaman bir butu ısırışındaki iştahla içiyorlardı. Beni ekmek için plan iptal oldu demişlerdi sanki de günlerdir takılıyorlardı böyle. Alacakları olsun eğer öyleyse.
Gerçi ektikleri de iyi olmuş sanki be. (Siz bu satırı montajda atın, Nihat Abiye ayıp olur yayını izlerse.)
Evim artık burnumda tütmekte idi. Tuzlu fındıkçı kapanmadan beni karşıya yetiştirecek bir vapur bulup atladım.
#hayatarafasığar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder